Δακρυσμένα ουράνια

Ένας γαλάζιος ουρανός, γαλάζιο που χάνεσαι σε αυτό. Λέξεις χαμένες, ψίθυροι παλιοί, προτάσεις λησμονημενες. Όλες εκμηδενιζονται μπροστά σε αυτή την απεραντοσύνη. Τι να θυμάται άραγε αυτό το γαλάζιο; Σχέσεις που πληρώθηκαν; Φιλίες που διαβρώθηκαν και έσπασαν;; Άνθρωποι πληγωθηκαν. Άλλοι χαμογέλασαν, έλαμψε το πρόσωπο τους. Λάμψη αγία, ασύγκριτη. Ποιό συναίσθημα ξεπερνά εκείνο το οποίο νιώθεις όταν χαρίζεις στον άλλον ένα χαμόγελο; Νιώθουμε όμως; Αφήνουμε χρόνο στη ζωή μας για αυτή την περιττή πια για μας πολυτέλεια; Ο ορθολογισμός της ζωής δεν ανέχεται το συναίσθημα. Το απορρίπτει σαν κάτι περιττό. Περιττό όπως κι η ανθρωπιά. Το μόνο που χρειάζεται σήμερα είναι η ικανότητα επιβίωσης και αναπαραγωγής. Από τη στιγμή που σήμερα βγάζεις χρήματα όλα τα αλλά συγχωρούνται. Χρήμα, η αναγκαία πανούκλα του πολιτισμού. Αγωνίζονται γι αυτό, βασανίζονται γι αυτό, πεθαίνουν γι αυτό. Ακόμα χειρότερα γίνονται κτήνη. Τέτοια και η κοινωνία μας. Κτήνη μας κυβερνούν, κτήνη συναλασσομαστε, κτήνη είμαστε. Πάλι όμως κάτι μας διαφοροποιεί. Ακόμα και εμάς , το ανθρώπινο γένος, που από την κορυφή της τροφικής αλυσίδας έχουμε εκπέσει σε κτήνη, κάτι μας διαφοροποιεί. Μπορούμε να ονειρευόμαστε. Ένα χάδι από τη μάνα μας, ένα χτύπημα στην πλάτη του πατέρα μας, ένα φιλί από την κοπέλα μας, ένα χαμόγελο του φίλου μας. Αυτό το ένα, που μέσα δε όλα τα οποία που ακούει και θυμάται ο ουρανός, είναι που έχει την ικανότητα να βάψει όλο το πέρας του ουρανού μ απέραντο γαλάζιο.

               Βαθιά το μπλε αιμορραγεί

               Πίκρα δακρύζει ο ορίζοντας

Published with Blogger-droid v2.0.3

The Last Four Things

DEATH

As our life span is drained,

as our tomb becomes engraved,

while our corpse in coffin lies,

while our mother and girl cries,

our soul is flying away

and of judgment takes the way.

JUDGMENT

When we stand before the Judge,

when we take off our grudge,

after we dispose our guise,

after we get small in size,

then two roads we can walk,

but of neither we can talk.

HEAVEN

High above in God's domain,

high where the angels reign,

there you can flee the night,

there you are filled with light,

and your soul meets the maker,

creator of all, life's taker  

HELL

Down deep into the ground,

down where no life is found,

fight between the fire and flames,

fight against eternal pains,

cause you are in burning HELL

where the souls of sinners dwell 

The price of dreams

When you try to sail away,

your fear never stays behind.

For the unknown you yearn the way,

but tears and sorrow you will find.

Dark oceans and an abyss vast,

will always waiting for you there.

To free your soul is your lust,

why don't you ever dare?

Your ship stands ready at the port,

your crew waiting the command.

Of courage you may be short,

but beside you they'll always stand.

You travel know in open sea,

you feel the waves on your face.

With a new courage you will see,

the perils that you're going to face. 

The sea was always a deceiver,

your courage took you to her trap.

Your fate's was the cunning weaver,

that led you to the eternal gap. 

Το κόμιξ της ζωής

Πρώτο καρέ γεννιόμαστε,

κι όλοι γύρω γελάνε.

Εμείς όμως χανόμαστε

πού άραγε μας πάνε;

Παιδάκι καρέ δεύτερο,

χαμόγελο στα χείλη.

Παντού τρέχει ελεύθερο,

γύρω του όλοι φίλοι.

Τρίτο καρέ είσ' έφηβος,

όλη η ζωή μπροστά σου.

Για όλα νιώθεις έτοιμος,

μα χρόνο έχεις στάσου.

Καρέ τέταρτο φτάσαμε,

άντρας μεγάλος πια.

Τα χρόνια μας τα χάσαμε,

νιότη μας έχε γεια.

Παιδιά κι εγγόνια έχεις τώρα, 

το πέμπτο καρέ έφτασε.

Μες στη ζωή μπήκες με φόρα

μα ο χρόνος δε σου έφτασε.

Το κόμιξ τώρα κλείνει εδώ,

έκτο καρέ και τελευταίο.

Στου τέλους φτάνω την οδό

αλλού πλέον θα πλέω 

Πυξίδα

Άνεμος κρύος του Βορρά,

βαρύς του Νότου λίβας.

Στη Δύση η ελπίδα μου μακριά

 και πέρα στην Ανατολή το άγγιγμα της Σίβας.

Πάγοι αιώνιοι κυριαρχούν,

ψυχές και σώμα καίνε.

Στη λήθη όλοι πειθαρχούν,

κουβέντα πια δε λένε.

Πλανεύτρα είν'η έρημος,

πνεύμα και νου θολώνει.

Μόνος εγώ και έρημος,

το δάκρυ να ματώνει.

Ελπίδα φέρνει τ'άκουσμα

κι όνειρα η μορφή της.

Της Δύσης τ' άγριο κάλεσμα

 να φτάσεις στην κορφή της.

Του κόσμου όλα τα μυστικά,

στ' αρώματά της κρύβει.

Τ' ακούσματά της πειστικά

μα όλους όμως θλίβει

Τεσσερα

Στοιχεία γύρω μας τέσσερα,

την φύση κυβερνάνε.

Την πένα γι αυτά έσυρα,

γιατί κι αυτά μιλάνε.

Τη γη πατάμε ολημερίς,

χάρις εκέινη ζούμε.

Τι κρίμα όμως που εμείς,

τον όλεθρο ποθούμε.

Μητέρα εσύ πανίσχυρη,

όλους μας θεραπεύεις.

Ως πότε όμως ανίσχυρη,

δεινά θα υποφέρεις;

Αέρας πνοή λευτεριάς,

όλης της ανθρωπότητας.

Στη διάρκεια όμως μιας ματιάς,

σκιά της ματαιότητας.

Της καταιγίδας άρχοντας,

του κεραυνού δεσπότης.

Της φύσης ίδιος χάροντας,

αλλά ποτέ δεσμώτης.

Νερό κινεί τα νήματα,

των ωκεανών του κόσμου.

Ανθρώπων τα παθήματα,

κει μέσα κι ο χαμός μου.

Κυρά τρανή το κυβερνά,

κύμματα ειν τα μαλλιά της.

Κανείς όμως δεν ξεπερνά,

ποτέ την ομορφιά της.

Φωτιά γένους ανθρώπινου,

καις στην ψυχή μέσα βαθιά.

Σ' απόχρωση βαθειά του κόκκινου,

αφήνεις τα πάντα δίχως σκιά.

Άρχων ελπίδα χάρισε,

και κάνε να κρατήσει.

Γιατί η ψυχή μου μαύρισε,

κι η φλόγα μου έχει σβήσει.

Στοιχεία γύρω μας τέσσερα,

τη φύση κυβερνάνε.

Την πένα γι αυτά έσυρα,

παρ'ότι πια σιωπάνε.

Absence

You left one day,

the sun was bright

in my heart forever you will stay

and for you these words I write.

The sky embraces you,

with his hidden veil.

Alas, it is really true,

that your steps i lost the trail.

A gap so wide,

black as the void.

My sorrow i hide,

thus i cannot avoid.

My soul I'd sell

to tell her one thing.

And after death live in hell,

my life's last tragic swing.

Love you is the phrase

that i wanted you to know.

Then i can end my days

as my life away I'll throw

Your white marble grave,

under the sun rests in peace.

Let God her soul to save

and the despair of the family cease.

Two daughters left in tears,

a husband soulless since then.

But most of all your grandson fears

of never seeing you again