Πυξίδα

Άνεμος κρύος του Βορρά,

βαρύς του Νότου λίβας.

Στη Δύση η ελπίδα μου μακριά

 και πέρα στην Ανατολή το άγγιγμα της Σίβας.

Πάγοι αιώνιοι κυριαρχούν,

ψυχές και σώμα καίνε.

Στη λήθη όλοι πειθαρχούν,

κουβέντα πια δε λένε.

Πλανεύτρα είν'η έρημος,

πνεύμα και νου θολώνει.

Μόνος εγώ και έρημος,

το δάκρυ να ματώνει.

Ελπίδα φέρνει τ'άκουσμα

κι όνειρα η μορφή της.

Της Δύσης τ' άγριο κάλεσμα

 να φτάσεις στην κορφή της.

Του κόσμου όλα τα μυστικά,

στ' αρώματά της κρύβει.

Τ' ακούσματά της πειστικά

μα όλους όμως θλίβει