Το κόμιξ της ζωής

Πρώτο καρέ γεννιόμαστε,

κι όλοι γύρω γελάνε.

Εμείς όμως χανόμαστε

πού άραγε μας πάνε;

Παιδάκι καρέ δεύτερο,

χαμόγελο στα χείλη.

Παντού τρέχει ελεύθερο,

γύρω του όλοι φίλοι.

Τρίτο καρέ είσ' έφηβος,

όλη η ζωή μπροστά σου.

Για όλα νιώθεις έτοιμος,

μα χρόνο έχεις στάσου.

Καρέ τέταρτο φτάσαμε,

άντρας μεγάλος πια.

Τα χρόνια μας τα χάσαμε,

νιότη μας έχε γεια.

Παιδιά κι εγγόνια έχεις τώρα, 

το πέμπτο καρέ έφτασε.

Μες στη ζωή μπήκες με φόρα

μα ο χρόνος δε σου έφτασε.

Το κόμιξ τώρα κλείνει εδώ,

έκτο καρέ και τελευταίο.

Στου τέλους φτάνω την οδό

αλλού πλέον θα πλέω 

Πυξίδα

Άνεμος κρύος του Βορρά,

βαρύς του Νότου λίβας.

Στη Δύση η ελπίδα μου μακριά

 και πέρα στην Ανατολή το άγγιγμα της Σίβας.

Πάγοι αιώνιοι κυριαρχούν,

ψυχές και σώμα καίνε.

Στη λήθη όλοι πειθαρχούν,

κουβέντα πια δε λένε.

Πλανεύτρα είν'η έρημος,

πνεύμα και νου θολώνει.

Μόνος εγώ και έρημος,

το δάκρυ να ματώνει.

Ελπίδα φέρνει τ'άκουσμα

κι όνειρα η μορφή της.

Της Δύσης τ' άγριο κάλεσμα

 να φτάσεις στην κορφή της.

Του κόσμου όλα τα μυστικά,

στ' αρώματά της κρύβει.

Τ' ακούσματά της πειστικά

μα όλους όμως θλίβει

Τεσσερα

Στοιχεία γύρω μας τέσσερα,

την φύση κυβερνάνε.

Την πένα γι αυτά έσυρα,

γιατί κι αυτά μιλάνε.

Τη γη πατάμε ολημερίς,

χάρις εκέινη ζούμε.

Τι κρίμα όμως που εμείς,

τον όλεθρο ποθούμε.

Μητέρα εσύ πανίσχυρη,

όλους μας θεραπεύεις.

Ως πότε όμως ανίσχυρη,

δεινά θα υποφέρεις;

Αέρας πνοή λευτεριάς,

όλης της ανθρωπότητας.

Στη διάρκεια όμως μιας ματιάς,

σκιά της ματαιότητας.

Της καταιγίδας άρχοντας,

του κεραυνού δεσπότης.

Της φύσης ίδιος χάροντας,

αλλά ποτέ δεσμώτης.

Νερό κινεί τα νήματα,

των ωκεανών του κόσμου.

Ανθρώπων τα παθήματα,

κει μέσα κι ο χαμός μου.

Κυρά τρανή το κυβερνά,

κύμματα ειν τα μαλλιά της.

Κανείς όμως δεν ξεπερνά,

ποτέ την ομορφιά της.

Φωτιά γένους ανθρώπινου,

καις στην ψυχή μέσα βαθιά.

Σ' απόχρωση βαθειά του κόκκινου,

αφήνεις τα πάντα δίχως σκιά.

Άρχων ελπίδα χάρισε,

και κάνε να κρατήσει.

Γιατί η ψυχή μου μαύρισε,

κι η φλόγα μου έχει σβήσει.

Στοιχεία γύρω μας τέσσερα,

τη φύση κυβερνάνε.

Την πένα γι αυτά έσυρα,

παρ'ότι πια σιωπάνε.

Absence

You left one day,

the sun was bright

in my heart forever you will stay

and for you these words I write.

The sky embraces you,

with his hidden veil.

Alas, it is really true,

that your steps i lost the trail.

A gap so wide,

black as the void.

My sorrow i hide,

thus i cannot avoid.

My soul I'd sell

to tell her one thing.

And after death live in hell,

my life's last tragic swing.

Love you is the phrase

that i wanted you to know.

Then i can end my days

as my life away I'll throw

Your white marble grave,

under the sun rests in peace.

Let God her soul to save

and the despair of the family cease.

Two daughters left in tears,

a husband soulless since then.

But most of all your grandson fears

of never seeing you again

Circle of Hope

PAST

When the light comes back,

and my life gets back on trail,

when I'll turn white from black,

and my soul'll get out of jail,

then my sorrow'll start to crack

and my hopes'll never fail.

PRESENT

The bright sun is now here,

you finally came by my side.

My eyes now shed no tear,

I find no reason my smile to hide.

Long gone is now all the fear,

the way I found to free my mind.

FUTURE

A mere illusion was all that,

my heart is broken my hopes past.

The door of future lies shut,

unbearable pain now the lust.

My string of life has been cut,

oh why life ends so fast?

Punishment

Let me sink into despair.

Let me alone fight my tears.

That of things's the only fair,

all my life to purge in tears.

My life's a sin.

My soul is damned.

My hopes are thin,

My spirit unharmed.

My love I killed,

In my madness lost

Her blood I spilled,

my heart had frost.

Her corpse silently lies,

in a tomb deep in the earth.

Freedom away flies,

Evil is now given birth

Remorse was now really late.

There was no turning back.

My actions sealed my fate,

my future was coloured black.

Let me sink into despair.

Let me alone fight my fears.

That of things's the only fair,

as my life's end draws near.